Aflevering 5!
Opdracht 1: De kunstopdracht
De Adelaide Performing Arts Centre is een nieuw gebouw op Light Square. Je kunt er van alles leren, zolang het maar met kunst te maken heeft. Acteren, beeldhouwen, schilderen, dansen en ga zo maar door. De werkplaats
waar Marc-Marie en Sander hun kunstwerk maakten, is die van de beeldhouwafdeling. Ze mochten van alles gebruikmaken, behalve van apparatuur waar hitte bij vrijkomt. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de
evacuaties die wekelijks, en soms zelfs dagelijks, in het gebouw plaatsvinden. De alarmbellen in de school hebben dan ook al lang hun uitwerking verloren. Er is om de haverklap brandalarm vanwege te hete soldeerbouten.
Een molklassieker: de kandidaten maken een kunstwerk,
plaatsen het stuk temidden van een paar echte kunstwerken, en een kunstkenner
mag het er niet uitpikken. Met andere woorden: in een programma waar het
om-de-tuin-leiden tot kunst is verheven, is het toch nog een hele kunst om
om-de-tuin-te-leiden.
Yvon en Isabelle maken samen een kunstwerk en Marc-Marie en Sander ook. Later
besluiten ze gezamenlijk welke van de twee werkjes goed genoeg is om in de
expositie te worden genomen. Ze gaan onafhankelijk van elkaar op pad om
materiaal voor het kunstwerk te zoeken.
Bij Yvon en Isabelle verloopt alles vlekkeloos en in goed overleg. Dat wil
zeggen: Isabelle laat zich door Yvon vertellen wat ze gaan maken, want Isabelle
heeft er - naar eigen zeggen - geen kaas van gegeten.
Kortom: in een oase van rust komt een kunstwerkje tot stand, dat in de eerste de
beste gallery niet zou misstaan. Het is een stellage die doet denken aan een
waslijn, met daaraan een paar uit papier geknipte hemden. Op een hemd smeert
Yvon nog wat bloed. Het geheel staat op een bedje van gras.
Marc-Marie en Sander echter, lijken steeds verder uit elkaar te groeien. Over
het kustwerk zelf worden ze het wel eens, maar hoe dat tot stand komt is een
grote brok van frustratie. Na een bezoekje aan een materiaalwinkel,
besluit het tweetal eerst naar een winkel te gaan waar tweedehands spullen te
koop zijn. Daar kopen ze onder andere een krukje met een roze kleedje.
Op de terugweg naar de materiaalwinkel, wil Sander nog even langs
een boekwinkel (die erg moeilijk te vinden is) waarna ze bij de materiaalwinkel
voor een gesloten deur komen: die is net twee minuten dicht. Marc-Marie is niet
blij en verwijten vliegen over en weer.
Later besmeuren ze het krukje met rode verf, zetten er een schoen en een pop op
en beplakken de poten van het krukje met pagina's uit een dichtbundel. De randen
van de pagina's zijn door Sander zorgvuldig verbrand. Het geheel moet de
onderdrukking van de inheemse bevolking van Australië, de Aboriginals,
uitdrukken.
Uiteraard wordt de waslijn van Yvon en Isabelle afgevaardigd voor de expositie.
Kunstcriticus Horst Kloss bekijkt de expositie en laat zich niet afleiden door
twee kunstwerkjes van een plastic zak met lege flessen en een houten kistje
gevuld met oude sokken (terwijl dit toch echt kunstwerken waren van
de studenten van de academie waar deze opdracht plaatsvond). Uiteindelijk
twijfelt hij, maar kiest voor een soort poppenkast met tierlantijntjes, waardoor
de groep wint.
Als de vier zangers van het footy-stadion (zie opdracht 2) klaar zijn, mogen zij
ook het Nederlandse kunstwerk eruit pikken. Als dat lukt, gaat er nog eens geld
in de pot.
Helaas lukt het niet, want Jim, Gijs, Victoria en Lottie kiezen de kist met
sokken.
Opdracht 2: Waltzing Mathilda
Australiërs zijn helemaal gek van sport. Het schijnt
zelfs dat 80 procent van alle volwassen Australiërs aan sport doet.
Op 1 staat wandelen en op 2 staat zwemmen. Eigenlijk doen maar weinig mensen aan
footy (rugby op z'n Australisch). Dat komt waarschijnlijk door de ongelofelijke
fysieke klappen die je krijgt als je aan deze sport doet. Misschien heb je het
wel eens op tv gezien; het is de sport waarbij heel veel mannen in strakke
truitjes zonder mouwen, achter een stuiterende, puntige bal aanrennen. Geen
sport voor watjes.
De Unley Oval is het thuisstadion van de Sturt Football Club, een club die ooit
heel groot was, maar nu in de lokale divisie uitkomt.
Voorlopig kunnen ze alleen nog maar dromen van de prestaties van Port Adelaide
Power en de Adelaide Crows, maar die spelen dan ook in de nationale Australian
Football League.
Jim, Gijs, Victoria en Lottie gaan naar een lagere
school in Adelaide. Daar krijgen ze van een paar schoolkinderen les in het
zingen van het bekende Australische lied: Waltzing Matilda.
Dat is zo ongeveer het populairste lied van Australië. Sommigen willen zelfs dat
dit lied het Australisch volkslied wordt. De tekst klinkt ons wat ingewikkeld in
de oren met woorden als: jolly swagman, billabong, jumbuck en tucker bag, maar
de gemiddelde Australiër heeft hier geen problemen mee.
Het viertal moet ieder een couplet uit het hoofd leren, waarna ze geblinddoekt
en met koptelefoon naar het plaatselijke footy-stadion van Sturt worden
vervoerd.
Daar treden ze op, vlak voor een belangrijke wedstrijd van de plaatselijke
footyclub. Als zij erin slagen om het lied foutloos ten gehore te brengen, dan
is de opdracht geslaagd.
De blinddoek en de koptelefoon gaan af, de lokale fanfare zet de eerste tonen
van Waltzing Matilda in en Jim ziet het meteen al niet meer zitten. Gijs komt er
ook niet uit, waarna Victoria een redelijke poging onderneemt. Lottie
zingt haar couplet met flair en foutloos. Dat vindt het publiek van Sturt ook,
dus Lottie verdient hiermee een vrijstelling.
Opdracht 2: De Navigatie Opdracht
Deze opdacht speelt zich helemaal in het centrum van
Adelaide af. Lottie en Yvon zijn control freaks. Zij zitten in het midden van de
stad, opgesloten in een hotelkamer, hoog boven Victoria Square.
Marc-Marie, Gijs en Victoria zijn de groep 'links' en zij moeten via Whitmore
Square en Light Square lopen om aanwijzingen te vinden, waardoor ze de finish
van deze opdracht weten te vinden. Zij mogen daarvoor alleen maar linksaf slaan.
Isabelle, Jim en Sander zijn de groep 'rechts' en moeten om hun doel te bereiken
langs Hindmarsh Square en Hurtle Square lopen. Zij mogen alleen maar rechtsaf
slaan.
De control freaks hebben een kaart van de stad en 1
telefoon. Zij kunnen zelf niet bellen, maar alleen gebeld worden.
De links groep en de rechts groep hebben elk een telefoon en zij kunnen wèl
bellen.
Op de vier pleinen liggen 10 cijfers verborgen. Zet ze in de juiste volgorde en
het is een telefoonnummer.
De telefoon van dat nummer ligt in een kast in de control room, waarna iedereen
meteen weet wat de finish van dit spel is. Als die finish binnen anderhalf uur
wordt gehaald, dan is de opdracht geslaagd.
De mol halen uit dit spel is bijna onmogelijk, omdat iedereen opeens erg
verdacht begint te doen.
Jim geeft niet door hoeveel tijd er is, Lottie en Yvon gooien om de haverklap de
telefoon op de haak omdat er een wisselgesprek is. Soms bellen groepjes een
kwartier lang niet terug.
Terwijl er gerend moet worden, gaat Isabelle wandelen en als uiteindelijk het
juiste telefoonnummer gevonden wordt, gooit Yvon de hoorn op de haak in de
veronderstelling dat ze de telefoon juist opneemt.
Vlak daarna neemt Lottie diezelfde telefoon op, waarna Jim de hoorn er weer
opgooit in de veronderstelling een verkeerd nummer gedraaid te hebben (hij kreeg
immers Lottie aan de lijn).
Kortom: de opdracht wordt net niet gehaald. En wie krijgt er de schuld? Gijs,
omdat hij vanwege zijn zere knie nog steeds niet goed kan lopen.
Afvallers/Terugkomers:
Afvaller: Victoria
Foto's :
